مهریه ما یک جلد کلام الله مجید بود و یک سکه طلا.
سکه را بعد عقد بخشیدم اما آن یک جلد قرآن را محمد بعد از ازدواج خرید و صفحه اولش اینطور نوشت:
امیدم به اینست که این کتاب اساس حرکت مشترک ما باشد و نه چیز دیگر،که همه چیز فنا پذیر است جز این کتاب.
حالا هر چند وقت یکبار که خستگی بر من غلبه میکند،این نوشنه ها را میخوانم و آرام میگیرم.
شهید محمد جهان آرا
می گفتی :آب !می خورد و می گفت : شکر خدا .
میگفتی: غذا !می خورد و میگفت :شکر خدا .
میگفتی :شربت !می خورد و می گفت شکر خدا.
میگفتی ترکش !
می خورد و می گفت (.....!)
تو وصیت نامه اش نوشته بود :این لطف الهی بود که از این بابت ،بارها وبارها خدا را شکر می کنم
با عصبانیت فریاد زدم .
- این بچه رو کی آورده به اینجا ! مرد میانسالی برای وساطت آمد : برش نگردونید . این بچه حالا که اومده ، من خودم ازش مراقبت می کنم .
گفتم : نمیشه پدر جان ، این بچه فردا پدر ومادرش مشکل درست می کنند .اگه این بچه شهید بشه ، مردم بدبین میشن . گفت : پدر این بچه منم !!! خواهش میکنم بذارید بمونه .سیزده سالشه اما به اندازه یه مرد پنجاه ساله قدرت داره !
همیشه به پدر و مادرش می گفت:
آرزو دارم لحظه شهادت سرم از تنم جدا بشه
می گفت: می خوام مثل مولایم امام حسین علیه السلام شهید بشم ...
فروردین 65 به آرزوش رسید...
گلوله ی خمپاره اومد و سرش رو از تنش جدا کرد ...
خاطره ای از زندگی شهید فرامرز عزتی
مانده بودیم وسط میدان مین. همه مجروح بودند و خسته. یه رزمنده ی زخمی چند متر آنطرف تر از من افتاده بود. دست و پایش را روی زمین می کشید. انگار دردش شدید شده بود. با آرنج خودش را کشید جلوتر. کم کم از من دور می شد. فکر کردم می خواهد از میدان مین خارج شود. گفتم: « با این همه درد چرا اینقدر به خودت فشار می آوری؟ » گفت: « چند تا مجروح دیگر آنطرف هستند. من هم چند دقیقه بیشتر زنده نیستم. می خواهم قمقمه ی آبم را برسانم به دست آنها »
جاده می رسید به خط بچه های لشکر بیست و پنج . فکر می کردم « اینا چی جوری از این جاده ی درب و داغون می رن و می آن ؟ » دو طرف جاده پر بود از تویوتا های تو گل مانده یا خمپاره خورده. حسین رفت طرف یکیشان . یک چیزی از روی زمین برداشت، نشانمان داد « ببین. قبلا کمپوت بوده.» پرت کرد آن طرف. گفت « همین امشب دستگاه می آری، این جاده رو صاف می کنی ، درستش می کنی . « باز گفت « نگی جاده ی لشکر مانیست یا اونا خودشون مهندسی دارند ها. درستش کن؛ انگار جاده ی لشکر خودمون باشه.»
شهید خرازی
اسم چمران معروف تر از خودش بود. وقتی عکسش رسید دست اسرائیلی ها ، با خودشان فکر کردند « این همان یارو خبر نگاره نیست که می آمد از اردوگاه ما گزارش بگیرد؟! » آن ها هم برای سرش جایزه گذاشتند.
دور تا دور نشسته بودیم. نقشه آن وسط پهن بود. حسین گفت «تا یادم نرفته اینو بگم ، اون جا که رفته بودیم برای مانور؛ یه تیکه زمین بود. گندم کاشته بودن . یه مقدار از گندم ها از بین رفته. بگید بچه ها ببینن چه قدر از بین رفته ، پولشو به صاحبش بدین.»
شهید خرازی
گفتم من فقط دوست دارم مهریه ام یک جلد قرآن باشه، گفت: نه، یک جلد قرآن نمیشه.یک جلد قرآن با یک دوره کتابهای شهید مطهری.
همه را دعوت کرده بود مسجد.از سپاه کرمان هم آمده بودند.
دعای کمیل که تمام شد عاقد توی جمعیت دنبالم گشت.تازه فهمیدند مراسم عقد حاج یونس است
شهید حاج یونس زنگی آبادی
همیشه مرتب و آراسته می گشت، اما دنبال خرید نبود. تا جایی که خواهرها به او اعتراض می کردند: چرا چیزی برای خودت نمی خری؟ طاهره جواب می داد: پس اینها که دارم، چیه؟ می گفتند: آخر پول هایت را چکار میکنی دختر! و طاهره می خندید و از جواب طفره می رفت.بعدها فهمیدیم پول هایش را، خرج دوستان و همکلاسی هایی می کند که اوضاع زندگی شان چندان رو به راه نبود. برایشان لوازم التحریر می خرید. کیف و کفش و حتی خوراکی زنگ تفریح. گاهی وقت ها، حتی به خانواده هایشان هم کمک می کرد.این ها را دیر فهمیدیم. وقتی در برگزاری مراسم شهادتش، دوستانش دسته دسته می آمدند و با جان و دل، کمکمان می کردند و می گفتند: هرچه قدر کمک کنیم، عوض خوبی های طاهره نمی شود.
شهیده طاهره هاشمی
