برا سرکشی بچه ها به سنگرها سر میزد.داشتیم صبحونه می خوردیم.می دونستم چند روز است که چیزی نخورده.اونقدر ضعیف شده بود که وقتی کنار سنگر ایستاد ، پاهاش می لرزید.بهش گفتم: حاجی جون ! بیا یه چیزی بخور
نگام کرد و گفت: خدا رزق دنیا رو روی من بسته،من دیگه از دنیا سهم غذا ندارم.این رو گفت و از سنگر رفت بیرون.ساعتی نگذشته بود که خبر شهادتش رو شنیدم...
خاطره ای از زندگی شهید محمد ابراهیم همت
درس ترمودینامیک ما با یک استاد سخت گیر بود. آخر ترم نمره ش از امتحان شد هفده و نیم و از جزوه چهار . همان جزوه را بعدا چاپ کردند. در مقدمه اش نوشته بود «این کتاب در حقیقت جزوه ی مصطفی چمران است در درس ترمودینامیک.»
خاطره ای از زندگی شهید مصطفی چمران
می خواست برگرده جبهه.بهش گفتم: پسرم! تو به اندازه ی سنّت خدمت کردی
بذار اونایی برن جبهه که نرفته اند.چیزی نگفت و ساکت یه گوشه نشست.وقت نماز که شد ، جانمازم رو انداختم که نماز بخونم.دیدم اومد و جانمازم رو جمع کرد
خواستم بهش اعتراض کنم که گفت:این همه بی نماز هست!اجازه بدید کمی هم بی نمازا ، نماز بخونند.دیگه حرفی برا گفتن نداشتم.خیلی زیبا ، بجا و سنجیده جواب حرف بی منطقی من رو داد.
داشت منطقه را برای مقدم پور، فرمان ده جدید ، توضیح می داد. مثل همیشه راست ایستاده بود روی خاک ریز. حدادی هم همراهشان بود. سه نفر بودند؛ سه تا خمپاره رفت طرفشان. اولی پانزده متری . دومی هفت متری وسومی پشت پای دکتر ، روی خاکریز. دیدم هرسه نفرشان افتادند. پریدیم بالای خاک ریز . ترکش خمپاره خورده بود به سینه ی حدادی ، صورت مقدم پور و پشت دکتر...دکتر چمران هم آسمانی شد ...!
زمان شاه بود.داشتیم با هم تو خیابون قدم می زدیم.یه خانم بی حجاب داشت جلومون راه می رفت.فاطمه رفت جلو و بدون هیچ مقدمه ای ازش پرسید:«ببخشید خانم،اسم شما چیه؟»خانم با تعجب جواب داد:«زهرا،چطور مگه؟»فاطمه خندید و گفت:«هم اسمیم»بعد گفت:«میدونی چرا روی ماشین ها چادر می کشن؟»خانم که هاج و واج مونده بود گفت:«لابد چون صاحباشون می خوان سرما و گرما و گردو غبار و اینجوری چیزا به ماشینشون آسیب نزنه.»فاطمه گفت:«آفرین!من و تو هم بنده خدا هستیم و خدا به خاطر علاقه ش به ما،یه پوششی بهمون داده تا با اون از نگاه های نکبت بار بعضیا حفظ بشیم و آسیبی نبینیم.خصوصا اینکه هم نام حضرت فاطمه(س) هم هستیم... بعدها که دوباره اون خانم رو دیدم،محجبه شده بود.»(شهیده فاطمه جعفریان)
سفره عقدمان با تمامی سفره ها فرق داشت؛به جای آینه شمعدان تفسیر المیزان را دور تا دور سفره عقدمان چیده بودیم!برکتی که این تفسیر به زندگیمان می داد می ارزید به هزاران شگونی آینه و شمعدان!
برای مراسم برنج اعلا خریدیم ولی فتح الله گفت : وقتی مردم در این حال ندارند چگونه شب عروسیم اینگونه خرجی دهم!!برنج ها را باز کردیم بسته بندی کردیم و به خانواده های نیارمند دادیم وقتی برنج ها را میدادیم فتح الله میگفت:هدیه امام خمینی ست!
شهید فتح الله ژیان پناه
بهش گفتن: چرا هر بار که حال شوهرت خراب میشه می ایستی جلوش و ازش کتک میخوری؟
گفت: اگر خودمو نندازم جلو ، شروع می کنه خودش رو می زنه،
آنقدر می زنه تا داغون شه ، آخه توی جنگ موج اون رو گرفته ، دست خودش نیست.
می ایستم که به جای خودش ، من رو بزنه.
با بچه های تخریب در حال خنثی کردن میدان مین بودیم که سر و کله ی عراقی ها پیدا شد.ساکت روی زمین دراز کشیدیم و برای اینکه عراقی ها ما رو نبینند شروع به خواندن آیه ای کردیم که قرآن فرموده با خواندنش دشمن شما رو نمی بینه:و جعلنا من بین أیدیهم سداً و....
آیه رو که خواندیم ، عراقی ها تا چند قدمی مان هم آمدند ، اما هیچ یک از ما را ندیدند.حتی یکی از آنان با پوتین روی دست یکی از بچه ها پا گذاشت ، اما باز متوجه حضور ما نشد.آنها بعد از گشت و بازرسی منطقه ، بدون اینکه از حضور ما بویی ببرند ، برگشتند.
نقل از پاسدار شهید محمد رضا قاسمی
قمقمه اش را چپه می کرد توی دهن عراقی ها و می گفت:
مسلمون باید هوای اسیرها رو داشته باشه.
پا شد بره طرف بقیه اسرا، آر پی جی سرش را پَراند.
تشنه بود، قمقمه هم دستش بود.
هنوز در گوشمان این دعای زیبایت طنین انداز است که عاشقانه می گفتی:
خدایا! روزی شهادت می خواهم ، که از همه چیز خبری هست ، إلا شهادت
و خدا چه زیبا آرزویت را براورده کرد.آنقدر آسمانی بودی که نائب بر حق امام زمان عج ، امام خامنه ای در وصفت فرمود:
او بارها تا مرز شهادت پیش رفته بود. آرزوی جان باختن در راه خدا در دل او شعله می کشید و او با این شوق و تمنا در کارهای بزرگ پیش قدم می شد
سردار شهید حاج احمد کاظمی
