چشم هایش را چسبانده بود به دوربین . زل زده بود تو آتش. از پشت شعله ها عراقی بود که جلو می آمد با کلی پی ام پی و تانک و آر پی جی . رفت بالا ی سر بچه ها و یکی یکی بیدارشان کرد. چند ساعت بیش تر طول نکشید . با کلی اسیر و غنیمت برگشتند. بار اول بود که از نزدیک عراقی می دیدند. شب که شد،سنگر به سنگر سراغ بچه ها رفت. – یه وقت غرور نگیردتون . فکر نکنید جنگ همینه . عراقی ها باز هم می آن. از این به بعد با حواس جمع تر و توکل بیش تر.
شهید ردانی پور
تو اى خواهرم!
حجابت مقدس تر از خون من است.
شما مى توانید با این سنگر مقدس، کمر دشمن اسلام را بشکنید
شهید محمدحسین راستگو
شب دکتر آماده باش داد. حرکت کردیم سمت اهواز . چند کیلومتر قبل از شهر پیاده شدیم. خبر رسید لشکر 92 زمین گیر شده. عراقی ها دارند می رسند اهواز . دکتر رفت شناسایی. وقتی برگشت، گفت «همین جا جلوشان را می گیریم. از این دیگر نباید جلوتر بیایند. » ما ده نفر بودیم، ده تا تانک زدیم و برگشتیم . عراقی ها خیال کرده بودند از دور با خمپاره می زنندشان. تانک ها را گذاشتند و رفتند.
خاطره ای از زندگی شهید مصطفی چمران
هنگام جابه جایی یا رفتن و رسیدن به عملیات و موقع مرخصی رفتن به شهر، به طور دسته جمعی برای به سلامت بازگشتن به جبهه و شرکت مجدد در عملیات همه با هم آیه الکرسی را قرائت می کردند و خود را با پوشش حفاظتی حق تعالی بیمه می نمودند.
خودش رو وقف جنگ و خدمت به اسلام کردم بود.می گفت: طاقت ندارم از صحنه ی جنگ دور باشم.عهد کرده بود تا اوضاع آروم نشده ، به فکر استراحت نباشه
یه روز بچه مون مریض شده بود،بهش گفتم به خاطر این بچه چند روز جبهه نرو
برگشت و گفت:جون این بچه در مقابل جون این همه عزیزانی که دارن می جنگند ، ارزشی نداره...
روایتی از زندگی خلبان شهید علی اکبر شیرودی
توی نقاهت گاه یه دختر کم حرف به اسم مریم بود؛ که چون بعد از تصادف خیلی دیر به بیمارستان رسونده بودنش ، قطع نخاع شده بود. اون اوایل که آوردنش از بس جراحتش شدید بود و عفونت کرده بود ، توی اتاقش بوی خیلی بدی می اومد. به همین خاطر کسی حاضر نبود بره اونجا؛ ولی تهمینه هر شب می رفت بتادین می ریخت روی شکستگی پاش و عفونتش رو پاک می کرد. لباس تمیز تنش می کرد و ملافه سفید رو می کشید رو تختش. توی اون شش ماه که مریم تهران بود ، دیگه اتاقش همیشه بوی گل می داد؛ چون همیشه یه شاخه گل مریم کنار پنجره اش بود.(شهیده تهمینه اردکانی)
مهریه ما یک جلد کلام الله مجید بود و یک سکه طلا.
سکه را بعد عقد بخشیدم اما آن یک جلد قرآن را محمد بعد از ازدواج خرید و صفحه اولش اینطور نوشت:
امیدم به اینست که این کتاب اساس حرکت مشترک ما باشد و نه چیز دیگر،که همه چیز فنا پذیر است جز این کتاب.
حالا هر چند وقت یکبار که خستگی بر من غلبه میکند،این نوشنه ها را میخوانم و آرام میگیرم.
شهید محمد جهان آرا
می گفتی :آب !می خورد و می گفت : شکر خدا .
میگفتی: غذا !می خورد و میگفت :شکر خدا .
میگفتی :شربت !می خورد و می گفت شکر خدا.
میگفتی ترکش !
می خورد و می گفت (.....!)
تو وصیت نامه اش نوشته بود :این لطف الهی بود که از این بابت ،بارها وبارها خدا را شکر می کنم
با عصبانیت فریاد زدم .
- این بچه رو کی آورده به اینجا ! مرد میانسالی برای وساطت آمد : برش نگردونید . این بچه حالا که اومده ، من خودم ازش مراقبت می کنم .
گفتم : نمیشه پدر جان ، این بچه فردا پدر ومادرش مشکل درست می کنند .اگه این بچه شهید بشه ، مردم بدبین میشن . گفت : پدر این بچه منم !!! خواهش میکنم بذارید بمونه .سیزده سالشه اما به اندازه یه مرد پنجاه ساله قدرت داره !
همیشه به پدر و مادرش می گفت:
آرزو دارم لحظه شهادت سرم از تنم جدا بشه
می گفت: می خوام مثل مولایم امام حسین علیه السلام شهید بشم ...
فروردین 65 به آرزوش رسید...
گلوله ی خمپاره اومد و سرش رو از تنش جدا کرد ...
خاطره ای از زندگی شهید فرامرز عزتی
