مانده بودیم وسط میدان مین. همه مجروح بودند و خسته. یه رزمنده ی زخمی چند متر آنطرف تر از من افتاده بود. دست و پایش را روی زمین می کشید. انگار دردش شدید شده بود. با آرنج خودش را کشید جلوتر. کم کم از من دور می شد. فکر کردم می خواهد از میدان مین خارج شود. گفتم: « با این همه درد چرا اینقدر به خودت فشار می آوری؟ » گفت: « چند تا مجروح دیگر آنطرف هستند. من هم چند دقیقه بیشتر زنده نیستم. می خواهم قمقمه ی آبم را برسانم به دست آنها »
جاده می رسید به خط بچه های لشکر بیست و پنج . فکر می کردم « اینا چی جوری از این جاده ی درب و داغون می رن و می آن ؟ » دو طرف جاده پر بود از تویوتا های تو گل مانده یا خمپاره خورده. حسین رفت طرف یکیشان . یک چیزی از روی زمین برداشت، نشانمان داد « ببین. قبلا کمپوت بوده.» پرت کرد آن طرف. گفت « همین امشب دستگاه می آری، این جاده رو صاف می کنی ، درستش می کنی . « باز گفت « نگی جاده ی لشکر مانیست یا اونا خودشون مهندسی دارند ها. درستش کن؛ انگار جاده ی لشکر خودمون باشه.»
شهید خرازی
اسم چمران معروف تر از خودش بود. وقتی عکسش رسید دست اسرائیلی ها ، با خودشان فکر کردند « این همان یارو خبر نگاره نیست که می آمد از اردوگاه ما گزارش بگیرد؟! » آن ها هم برای سرش جایزه گذاشتند.
دور تا دور نشسته بودیم. نقشه آن وسط پهن بود. حسین گفت «تا یادم نرفته اینو بگم ، اون جا که رفته بودیم برای مانور؛ یه تیکه زمین بود. گندم کاشته بودن . یه مقدار از گندم ها از بین رفته. بگید بچه ها ببینن چه قدر از بین رفته ، پولشو به صاحبش بدین.»
شهید خرازی
گفتم من فقط دوست دارم مهریه ام یک جلد قرآن باشه، گفت: نه، یک جلد قرآن نمیشه.یک جلد قرآن با یک دوره کتابهای شهید مطهری.
همه را دعوت کرده بود مسجد.از سپاه کرمان هم آمده بودند.
دعای کمیل که تمام شد عاقد توی جمعیت دنبالم گشت.تازه فهمیدند مراسم عقد حاج یونس است
شهید حاج یونس زنگی آبادی
همیشه مرتب و آراسته می گشت، اما دنبال خرید نبود. تا جایی که خواهرها به او اعتراض می کردند: چرا چیزی برای خودت نمی خری؟ طاهره جواب می داد: پس اینها که دارم، چیه؟ می گفتند: آخر پول هایت را چکار میکنی دختر! و طاهره می خندید و از جواب طفره می رفت.بعدها فهمیدیم پول هایش را، خرج دوستان و همکلاسی هایی می کند که اوضاع زندگی شان چندان رو به راه نبود. برایشان لوازم التحریر می خرید. کیف و کفش و حتی خوراکی زنگ تفریح. گاهی وقت ها، حتی به خانواده هایشان هم کمک می کرد.این ها را دیر فهمیدیم. وقتی در برگزاری مراسم شهادتش، دوستانش دسته دسته می آمدند و با جان و دل، کمکمان می کردند و می گفتند: هرچه قدر کمک کنیم، عوض خوبی های طاهره نمی شود.
شهیده طاهره هاشمی
برا سرکشی بچه ها به سنگرها سر میزد.داشتیم صبحونه می خوردیم.می دونستم چند روز است که چیزی نخورده.اونقدر ضعیف شده بود که وقتی کنار سنگر ایستاد ، پاهاش می لرزید.بهش گفتم: حاجی جون ! بیا یه چیزی بخور
نگام کرد و گفت: خدا رزق دنیا رو روی من بسته،من دیگه از دنیا سهم غذا ندارم.این رو گفت و از سنگر رفت بیرون.ساعتی نگذشته بود که خبر شهادتش رو شنیدم...
خاطره ای از زندگی شهید محمد ابراهیم همت
درس ترمودینامیک ما با یک استاد سخت گیر بود. آخر ترم نمره ش از امتحان شد هفده و نیم و از جزوه چهار . همان جزوه را بعدا چاپ کردند. در مقدمه اش نوشته بود «این کتاب در حقیقت جزوه ی مصطفی چمران است در درس ترمودینامیک.»
خاطره ای از زندگی شهید مصطفی چمران
می خواست برگرده جبهه.بهش گفتم: پسرم! تو به اندازه ی سنّت خدمت کردی
بذار اونایی برن جبهه که نرفته اند.چیزی نگفت و ساکت یه گوشه نشست.وقت نماز که شد ، جانمازم رو انداختم که نماز بخونم.دیدم اومد و جانمازم رو جمع کرد
خواستم بهش اعتراض کنم که گفت:این همه بی نماز هست!اجازه بدید کمی هم بی نمازا ، نماز بخونند.دیگه حرفی برا گفتن نداشتم.خیلی زیبا ، بجا و سنجیده جواب حرف بی منطقی من رو داد.
داشت منطقه را برای مقدم پور، فرمان ده جدید ، توضیح می داد. مثل همیشه راست ایستاده بود روی خاک ریز. حدادی هم همراهشان بود. سه نفر بودند؛ سه تا خمپاره رفت طرفشان. اولی پانزده متری . دومی هفت متری وسومی پشت پای دکتر ، روی خاکریز. دیدم هرسه نفرشان افتادند. پریدیم بالای خاک ریز . ترکش خمپاره خورده بود به سینه ی حدادی ، صورت مقدم پور و پشت دکتر...دکتر چمران هم آسمانی شد ...!
